Wat nu het gevaar is van vervuilde lucht op de gezondheid

Het Europees Milieuagentschap noemt stikstofdioxide (NO2) als één van de 4 vervuilingen met de grootste negatieve impact op de volksgezondheid. De andere 3 zijn fijnstof, ozon en CO2. En dan bij fijnstof en ozon wordt de concentratie wederom beïnvloed door NO2 (stikstofdioxide). Het is wetenschappelijk bewezen dat Nederlandse burgers minder lang leven door een slechte luchtkwaliteit (bron: RIVM en Gezondheidsraad).

Negatieve impact van vervuilde lucht in de longen

Het inademen van deze vervuiling veroorzaakt op korte en lange termijn schade aan de gezondheid. Het slijmvlies in de neus en keel houden deeltjes die groter zijn dan 10 micrometer vast (door trilhaartje in het slijmvlies) en verwijdert ze. Maar deeltjes die kleiner zijn dan 10 micrometer, adem je in en komen in de luchtwegen en de longblaasjes terecht. Deze kleinste, ultrafijne stofdeeltjes zijn het meest schadelijk voor de gezondheid. Door inademen ontstaan stressreactie die het immuunsysteem activeren. Het lichaam zet het afweersysteem in om ze op te ruimen, maar kan niet op tegen de overmacht aan fijne deeltjes.

Bij hogere fijnstofconcentraties stijgt het aantal luchtwegklachten en zijn er meer spoedopnames. Langdurige blootstelling aan fijn stof zorgt voor beschadiging aan de longblaasjes en veroorzaken een ontstekingsreactie. Deze ontstekingen verminderen de longfunctie en longcapaciteit waardoor kortademigheid ontstaat. Het verhoogt het risico op chronische aandoeningen van de luchtwegen (astma, bronchitis, COPD en longkanker). Leeftijd maakt geen onderscheid. Steeds meer kinderen kampen met serieuze longaandoeningen! Schone lucht is voor hen van essentieel belang. Om dit te realiseren moeten zij vaak gebruik gaan maken van luchtreiniging.

De negatieve invloed van vervuilde buitenlucht op het bloed

Kleine stofdeeltjes (ultrafijnstof) gaan dwars door de longen naar de bloedbaan en via de bloedbaan naar organen. De zuiverende werking van de lever wordt ook ingezet bij fijnstof maar er is een maximum aan afvangcapaciteit. Bij hoge concentraties kan de lever het niet meer aan. Wat gebeurt er dan?

• Aderverkalking: fijnstof zijn kleine vaste deeltjes en blijven kleven aan de binnenzijde van de bloedbaan. Hiermee is dus ook de kans op een hartinfarct, beroerte of een trombose een gevolg van aderverkalking door fijnstof.
• Nierschade: uit een Nederlands onderzoek blijkt dat blootstelling aan stikstofdioxide (NO2) van invloed is op de nierfunctie. Meer blootstelling aan NO2 resulteerde in lagere nierfunctie (Bron: UMCG: Stikstofuitstoot vormt risico voor nierschade).
• Verstoring hartslagfrequentie: regelmatige inademing van grof fijnstof zorgt voor een stijging van de hartfrequentie terwijl inademen van ultrafijnstof de hartfrequentie doet afnemen.
• Ultrafijnstof kan in alle organen terecht komen, dus ook in de hersenen. Mogelijk spelen die een rol bij hersenziektes als alzheimer en dementie. 
• Door inademing van fijnstof raakt het zenuwstelsel beschadigd veroorzaakt door de stress reacties die vrijkomen uit de vrije radicalen (ROS reacties).
• De uiteinden van ons DNA (telomeren), zijn korter bij mensen die meer zijn blootgesteld aan fijnstof. De lengte van de telomeren heeft mogelijk te maken met veroudering. Langere telomeren zouden DNA meer bescherming bieden tegen schadelijke effecten van buitenaf. Fijnstof kan je dus een deel van je leven kosten.
• Ongeneeslijke ziektes: veel fijnstof bevatten kankerverwekkende stoffen die dus in de bloedbaan terecht kunnen komen en plaatsen groeimutaties veroorzaken (tumoren).

Luchtkwaliteit en impact op de mens

Het is wetenschappelijk bewezen dat de huidige luchtkwaliteit van zeer negatieve invloed is op de mens. Jaarlijks sterven duizenden mensen vroegtijdig door de inademing van de buitenlucht. Het gaat om een hoeveelheid van 12.000-15.000 sterfgevallen per jaar en 100.000-en ziektegevallen per jaar! Gewoon in Nederland! Dat moet stoppen. (bron: Beelen et al. 2008; Beelen et al. 2014; Cesaroni et al. 2013; Gehring et al. 2006; Hart et al. 2013; Hoek et al. 2002)