“….ze had altijd een grauw gezicht, rode ogen en rond 14:00uur was ze fysiek klaar met werken.…”. Het was mijn eerste ontmoeting met een “werkpieper”: iemand die werkt, piept, werkt en piept. De hele dag door.
Werkpiepers krijgen snel een sticker opgeplakt: lui, aansteller, enz. Ook ik deed dat in het begin en maakte er grapjes over, zoals “prends ton Ricard!”.
Het betrof een bedrijf in Parijs, bij La Défence. Vanaf ons kantoor zagen we de vliegtuigen van Charles de Gaulle akelig dichtbij met passagiers, ge-gordeld voor de landing.
Na maanden begonnen meer collega’s te piepen en ook ik behoorde er ineens toe. Mijn lenzen haalde einde dag niet, rode, pijnlijke ogen namen de overhand.
Ik dacht dat het een goed teken was: hard gewerkt!
Toen ik mijn job beëindigde vertelde een vertegenwoordiger dat hij liever weg bleef van kantoor vanwege de slecht werkende ventilatie en ongezonde binnenklimaat.
Nu, jaren later weet ik dat in heel veel bedrijven ‘werkpiepers’ zitten. Ik heb geleerd dat als je werkgever bent en het piepen weet te signaleren je direct maatregelen moet treffen.
Niet als een manager maar als een inspirerend leider!
Waarom? Omdat iedere minuut dat iemand piept geld en leed kost.
Ben of ken jij werkpiepers? Enig idee wat zo iemand dagelijks kost?